Deze website beoogt bij te dragen aan het humaniseren van de jeugdzorg in Nederland. Wij doelen op het beleid van politici, directeuren en bestuurders, en de gedragingen van gezinsvoogden, teamleiders en soms vage deskundigen op de werkvloer. Steeds is sprake van inhumaan beleid en gedrag omdat de kinderen waar het om gaat uit beeld zijn verdwenen. (Zie daarover mijn boek Economie dat onlangs is verschenen bij Prometheus Amsterdam. Daar gaat het in het voorwoord, op bladzijde 11, en op bladzijden 336 t/m 337 over inhumane bureaucratische systemen waarvan de jeugdzorg in Nederland een voorbeeld is.)
Een waaier van partijen houdt zich met de jeugdzorg bezig. Dat zijn allereerst de regionale bureaus jeugdzorg maar ook het Leger des Heils, christelijke jeugdzorg SGJ en de William Schrikker Groep (voor ouders en kinderen met een beperking). Deze partijen verwijzen kinderen door naar organisaties voor hulp aan huis, voor pleegzorg of naar kindertehuizen. Meestal gaat dat om grote instanties met honderden medewerkers en dik betaalde bestuurders die doen alsof zij een bedrijf runnen waarin kinderen producten zijn. Al deze jeugdzorgorganisaties samen hebben zich verenigd in de belangen- en lobbyorganisatie Jeugdzorg Nederland die zich richt op positieve beeldvorming in de media en beïnvloeding van politici.
Omdat er zoveel organisaties en personen bij de kinderen in de jeugdzorg zijn betrokken, neemt niemand verantwoordelijkheid voor misstanden met deze kinderen en hun (pleeg)ouders. Toch zijn er wél verantwoordelijken, de boegbeelden van deze manier van werken zijn de directeuren van de jeugdzorgorganisaties. Zoals Erik Gerritsen van Jeugdbescherming Regio Amsterdam (dat heette tot voor kort BJAA: Bureau Jeugdzorg Agglomeratie Amsterdam), René Meuwissen van Bureau Jeugdzorg Stadsregio Rotterdam, Jan-Dirk Sprokkereef van Bureau Jeugdzorg Utrecht, Hans Lomans van Bureau Jeugdzorg Gelderland en het voltallige bestuur van Jeugdzorg Nederland onder leiding van Hans Kamps. Verscheidene daarvan zijn binnen een jaar verdwenen, omdat de samenleving achter het oogmerk van het humaniseren van deze belangrijke sector staat.
In de jeugdzorg is structureel sprake van mensonwaardig gedrag, zoals intimidatie, bedreiging, valsheid in geschrifte en het onjuist informeren van de rechterlijke macht. Dat blijft tot nu toe grotendeels bedekt onder het mom van de privacywetgeving, waarachter jeugdzorginstellingen zich verschuilen. Onze werkwijze komt erop neer bloot te leggen wat er precies gebeurt, zodat de samenleving op de hoogte raakt van de kwalijke praktijken die onder het oog van vele mensen plaats hebben, zonder dat men daarvan kennis heeft. De benadering werpt vruchten af, hoewel van tijd tot tijd wordt gedreigd met juridische maatregelen. Wij zijn echter steeds beter in staat deze te omzeilen.
Van ouders en pleegouders ontvangen wij dan ook bemoedigende reacties.
Arnold Heertje
